Ik kan het gevoel nog moeiteloos oproepen. Het moment waarop je na een lange zomer in korte broek, eindelijk weer voetbalsokken mocht aantrekken. Het tikkende geluid van de noppen op de kleedkamervloer, de dempende werking van het gras. De bal die je kreeg aangespeeld, waardoor je na een paar keer hooghouden kon uitproberen of je met de nieuwe schoenen net zo lekker kon ballen als met de oude, of zelfs beter. Je luisterde naar de eerste woorden van de nieuwe trainer, terwijl je om je heen spotte naar vertrouwde en onbekende koppen. In de verte hoorde je sproeiers tuffen en andere teams galmen. Door de dauw op het gras, tijdens de eerste wedstrijdochtenden, gleden ballen onberekenbaar snel over het natte veld. Perfecte omstandigheden voor een schot op het doel, of een poging om jezelf langs de verdediging te pingelen. Ik sliep tot mijn tiende jaar regelmatig met mijn voetbalschoenen aan.

De start van het nieuwe voetbalseizoen is magisch. Ik zal niet beweren dat ik eenzelfde soort opwinding voel nu ik bij de KNVB werk, maar het komt er dichtbij in de buurt. Kan ook haast niet anders, met honderden collega’s die voor het spel leven en werken. Door de introductie van de tweede fase van de nieuwe wedstrijdvormen voor pupillen is het dit seizoen weer extra spannend. Teams onder 10, 11 en 12 gaan met aangepaste regels spelen. Kleiner veld, minder spelers. Net als bij het begin van het vorige seizoen is het weer een uitdaging om alles op rolletjes te laten lopen en te zien of de voetballertjes hetzelfde plezier beleven aan de gewijzigde opzet, als de teams die hen zijn voorgegaan. Daarom gaan meer dan 150 collega’s van de KNVB in de komende weekenden naar voetbalverenigingen in de buurt om te kijken of de nieuwe opzet goed gaat.

Ik maak mij eigenlijk de minste zorgen over de kinderen. Zij zullen snel wennen en samen met hun ploeggenoten in het spel opgaan. Mijn zorg zit vooral bij de volwassenen. De ambitieuze vaders en moeders, opa’s en oma’s, teambegeleiders en trainers. Lukt het hen om de kinderen zonder druk te laten spelen? Zich niet te bemoeien met het spel? Het zou fantastisch zijn, want het allermooiste wat er is, is om de kinderen zo lang mogelijk kind te laten zijn en het voetbal ongeremd te laten ontdekken en ervan te genieten. Zonder verwachtingen, aanwijzingen, misprijzen of mentale druk en laat ze – slechts een overweging – met hun voetbalschoenen aan slapen, mochten ze daar prijs op stellen.

Ik wens kinderen en hun ouders alle voetbalgeluk van de wereld toe.

Veel succes en plezier allemaal.

Bron: KNVB.nl